Zawsze chciałam zostać lekarzem, najlepiej chirurgiem! Jednak jako nastolatka nie wierzyłam, że mogę tego dokonać. Uwielbiałam łamać sobie język na trudnych nazwach związków chemicznych czy zabiegów operacyjnych. Pankreatoduodenektomia, uwulopalatofaryngoplastyka i tak dalej… Ich zapamiętywanie przychodziło mi zaskakująco łatwo. Ba! W wolnych chwilach np. do obiadu lub popołudniowej przekąski nieraz oglądałam nagrania z sal operacyjnych tak jak teraz dzieciaki oglądają po szkole Netflixa. I nie było, że fuj. Mnie to od zawsze po prostu fascynowało.

W gimnazjum startowałam we wszystkich konkursach biologicznych, a nawet nieraz zdarzało mi się poprowadzić lekcję za nauczyciela na jego prośbę. W liceum natomiast zdawałam rozszerzoną maturę z biologii, mimo że byłam uczennicą klasy humanistycznej (swoją drogą do teraz się zastanawiam, jak to się stało, że się w niej znalazłam).

Szczerze mówiąc, nigdy nie miałam większych wątpliwości, co do tego jaką specjalizację wybiorę. Stawałam się studentką dietetyki z mottem „Niechaj pożywienie będzie lekarstwem, a lekarstwo pożywieniem” (Hipokrates) i z tym samym mottem odbierałam dyplom kilka lat później. I tak oto dziś jestem tu, gdzie jestem.